Rondje Carieb

Gisteren heb ik met Hugo ons rondje Carieb in kaart gebracht. Vrijwel alle ankerplaatsen wisten we nog, een enkele keer moesten we ons logboek raadplegen.

Weer thuis op Curaçao!

Sinds ruim een week zijn we weer terug op Curaçao. We werden onderweg zowel door een laagvliegende helicopter van de kustwacht van Bonaire als Curaçao vanuit de lucht uitgebreid bestudeerd en gefotografeerd. Die van Bonaire riep ons op via de marifoon en vroeg wat die lange lijn achter ons schip te betekenen had. Na onze verklaring dat dat onze watergenerator is, een touw van 30 meter met een schroef eraan die via een dynamo aan dek stroom opwekt, waren ze tevreden.
Na 8,5 maanden zijn we ineens geen toerist meer. Met eigen auto (Jan en Loes, hartelijk bedankt voor het stallen van onze auto), rijden we overal heen en hebben alweer heel wat bekenden gezien, echt thuiskomen.

Bonaire

Na de Aves eilanden nog een paar nachtjes Bonaire. Het Papiamentu klonk ons weer vertrouwd in de oren.

Aves de Sotavento

Het werd het weer eens tijd om afscheid te nemen van Grenada en van de cruisers die we daar hebben leren kennen of die we al eerder op onze reis tegen waren gekomen. Een aantal is ook van plan naar Curaçao te gaan maar velen hebben nog nooit van Curaçao gehoord. Als je de ABC's noemt, is de herkenning al iets groter. Maar ik moet eerlijk toegeven dat ik tot voor kort ook nog nooit van bijvoorbeeld Carriacou, Bequila of Canouan had gehoord.
Dus op vrijdag 31 juli om een uur of 10 lichtten wij ons anker. De Portugees George met zijn zoon Roderigues kwamen ons nog even met de dinghy achtervolgen om ons uit te zwaaien. De overtocht verliep eigenlijk gesmeerd: bijna drie etmalen plat voor 't lapje met alleen de genua, af en toe zelfs voor een deel ingerold. Aan het eind moesten we nog zeil minderen om niet midden in de nacht aan te komen. 's Nachts hadden we in het begin een prachtige sterrenhemel en later kwam de vrijwel volle maan erbij. De deining was in het begin vrij hoog, maar later was de zee vrij kalm. Een groot deel van de tijd voeren we zo'n 6 knopen! Hugo heeft toch overgegeven, Guido was de tweede dag wat katterig en mijn eetlust was ver te zoeken, zelfs nadat ik de lekkerste maaltijden had weten klaar te maken zat ik met lange tanden te eten, terwijl de rest zat te smullen. Guido's kat Skipper heeft de reis goed doorstaan. Hij zat met verbazing de golven te bestuderen, sliep wat meer dan anders en zag in het hijsoog van de buitenboordmotor een veiligheidsgordel, zie foto hieronder.
Het vasteland van Venezuela is helaas al jaren geen bestemming meer voor zeilers, zeker nu niet. Maar de Venezolaanse eilanden Islas Aves en Los Roques zijn wel veilig. Ze liggen zo'n 80 mijl uit de kust, terwijl Curaçao op 35 mijl vanaf de kust van Venezuela ligt en Aruba maar 15 mijl. We hebben vijf nachten op de Aves doorgebracht, een stuk of vijf piepkleine onbewoonde eilandjes aan de rand van een groot rif. Onderweg voeren we nog over dieptes van 3000-4000 meter diepte en dan ineens midden op zee deze ondiepte met alle bijbehorende tinten turquoise. We hebben gesnorkeld, gewandeld, vuurtjes gestookt, gekanood en gevliegerd en heerlijk geluierd.
In het hele gebied waren zes zeiljachten, een paar vissers en een kustwachtstation. We hebben ons gemeld bij de kustwacht waar we hartelijk werden ontvangen en met de vissers hebben we nog twee vissen tegen rum en koekjes geruild.
Op zaterdag 8 juli zijn we van de Aves naar Bonaire gevaren wat een beetje als thuiskomen voelt. We zijn hier twee jaar geleden ook geweest en het Papiamentu klinkt ons zeer vertrouwd in de oren, en natuurlijk smaakt de drop en appelstroop als vanouds.