Overtocht Curaçao - Boqueron, Puerto Rico

De overtocht van Curaçao naar Puerto Rico duurde totaal precies drie etmalen waar we heel tevreden over waren. We zijn flink zwaarder beladen dan normaal en vroegen ons af of we nog wel vooruit zouden komen. Dat viel dus erg mee.
De eerste dag duurde voor mijn gevoel het langst. We vertrokken toen het nog donker was, nadat Maarten nog even snel het toplicht had gerepareerd. Onze buurboot de Elza seinde als groet met hun zoeklicht. Op de steiger bij het Hyatt waar je de open zee op gaat, stond Bernard met een zaklamp en een Nederlandse vlag klaar om ons uit te zwaaien. Daarna begon ik uren te tellen en leek er geen eind aan te komen. Om een uur of 18.00 ging de zon onder en zag ik tegen de nacht op. Ik slaap namelijk niet goed s’nachts aan boord. Ik blijf de hele tijd alert, wat niet handig is als je wilt slapen. Het zelfstuurapparaat haperde steeds waardoor we de hele nacht met de helmstok moesten sturen. Dat was best zwaar, maar voor mij heel goed want ik werd daar zo moe van dat ik beter kon slapen dan ooit tevoren. We wisselden om de twee uur.

De tweede dag verliep een stuk sneller. Soms hadden we veel golven en stampten we behoorlijk en gingen we hard, soms was het iets rustiger. In zo’n rustige periode heb ik een beetje gekookt, bv knakworst met aardappelpuree uit een pakje en een blikje doperwtjes. Niet veel, maar we genoten er erg van. Guido was de tweede dag zeeziek, hij heeft vier keer overgegeven. De rest had er niet zo veel last van. Dat wil zeggen, niet van overgeven, maar katterig ben je altijd wel. Het is heel erg zoeken naar welk soort eten je kunt verdragen en lekker vindt. Brood, waar ik normaal dol op ben, krijg ik niet door mijn keel op zee. Maar soep en andere hartige dingen zijn heerlijk. Ook fruit smaakt goed op zee, liefst zuur en sappig. De watermeloen ging er ook goed in.

De tweede nacht was lekker rustig. Het eerste deel van de nacht was de maan erbij, die ging na een tijdje onder. Er waren ontzettend veel sterren te zien. 

De derde dag ging prima, hoewel Maarten op de preekstoel viel, die vervolgens afbrak. Dat zag er heel eng uit, maar gelukkig ging alles goed. Guido at weer voor twee, en Maarten zag ineens een ‘hele grote vis’ wat een dolfijn bleek te zijn. In totaal waren het er een stuk of drie. Dat is prachtig om te zien hoe ze uit het water springen zo heel dichtbij.  ’s Avonds om een uur of 10 zag ik grote onweerswolken in de verte en hebben het grootzeil gereefd. Tijdens het reven, bleek een blok stuk wat we hebben vervangen. Dat is niet eenvoudig op een slingerend en stampend schip dus al met al waren we daar een uur mee bezig. We besloten koers te veranderen om de bui te omzeilen, maar de wind draaide erg en zo zijn we een hele tijd bezig geweest terwijl we niet echt dichter bij onze bestemming kwamen. Uiteindelijk hebben we de fok gestreken en de motor erbij aangezet en recht op Boqueron afgevaren. Vlak voordat we er waren, kwamen we toch nog in de onweersbui terecht waarbij de regen met bakken neerstortte, maar bij het krieken van de dag werd het droog en liepen we de baai binnen en konden we met gemak ankeren.
De kinderen werden net wakker en samen hebben we een duik genomen en ontbeten, daarna zijn Maarten en ik ons bed ingedoken omdat we die nacht veel in de weer waren geweest. Zodra we voor anker lagen, was het zeeziektegevoel weg en konden we weer volop eten. Zo achteraf lijken de drie dagen best snel gegaan en waren we zeer tevreden dat het goed was gegaan.
Willie.