Einde van de reis

Intussen zijn we aangekomen in Nederland na een lange reis. We hebben 600 km met de huurauto gereden naar het vliegveld in Washington DC. Daarna een vlucht naar naar Moskou waar we 6 uur moesten wachten op de volgende vlucht naar Amsterdam waar Maja met een grote huurauto met alle bagage heeft opgehaald. Eerst nog even Skipper bij Mieke afgeleverd die het daar reuze naar zijn zin heeft gehad.

Als daklozen vinden we steeds een warm onthaal bij allerlei familieleden en het is fijn om mensen weer te zien. Intussen zijn we al druk bezig woonruimte te zoeken in Brussel en allerlei zaken te regelen en gaan we bezig hier weer een nieuw leven op te bouwen.

Einde van een bijzondere reis die we niet snel zullen vergeten, en einde van deze weblog. Bedankt voor het lezen.

Maarten, Willie, Hugo en Guido.

Grote veranderingen

Lang niets geschreven, dat komt doordat we met ons hoofd elders waren. In Cuba hadden we besloten dat we binnenkort weer eens aan land zouden willen wonen. Maar waar? De internetmogelijkheden in Cuba waren beperkt, dus zodra we in de VS waren aangekomen, konden we ons gaan oriënteren. Meteen kwam de vacature voor een docent wiskunde voorbij aan de Europese School te Brussel waar ik na enige twijfel op gesoliciteerd heb. Het eerste gesprek was per telefoon, maar voor het tweede gesprek moest ik toch 'even' langskomen. Dus ben ik een paar weekjes in NL geweest en werd ik zowaar aangenomen! Zoveel mogelijk geregeld: medische keuring, verklaring omtrent gedrag, geboorteaktes etc en daarna weer teruggevlogen naar Orlando waar Maarten en de kinderen in Titusville hadden gelegen al die tijd.

Het zal een grote verandering zijn. Om wat tijd te hebben om een huis te zoeken en te wennen, willen we zo gauw mogelijk vertrekken. Niet met de boot, die laten we hier voorlopig achter. Maar een plekje voor de boot vinden op de kant was moeilijker dan we dachten. Of vreselijk duur, of de travellift die de boot er uit moet hijsen was net iets te smal. Na heel veel gezoek en gebel hebben we een plek gevonden op een kleine low profile scheepswerf in Bayboro, North Carolina waar we maandag zijn aangekomen. We hebben dus vanaf begin mei nog zo'n 700 mijl gevaren! Heel Florida door, daarna Georgia, South Carolina en nu dus North Carolina. En dat alles binnendoor via de Intercoastal Waterway. Als je op een gedetaileerde kaart van de oostkust van de Verenigde Staten kijkt, kun je zien dat je helemaal binnendoor kunt varen. We hebben alles op de motor gevaren, soms met de fok erbij. Vaak voeren we 10 uur of 12 uur per dag waarbij de kinderen ook enkele uurtjes wachtlopen voor hun rekening namen. Tot een week geleden hebben we dagelijks dolfijnen gezien. Soms kon je binnen het geklik zelfs horen.

We liggen hier nu bij de werf als enige aan de steiger. Zaterdag gaan we op de kant. Het is een prachtig plekje hier. Heel rustig, mooie natuur en vriendelijke mensen op de werf. Een prima plek om in alle rust afscheid te nemen van ons bootleven en de reis terug voor te bereiden.

Kennedy Space Center

Gisteren zijn wij (papa, Guido en ik) samen met zes Noren van drie andere boten bij het Kennedy Space Center geweest, onder het thuisfront beter bekend als Cape Canaveral. Hier zijn bijna alle Space Shuttle, Apollo en Mercury raketten gelanceerd. Naast het feit dat het nog steeds een opererende raketbasis is, is er ook een heel groot bezoekerscentrum met allemaal tentoonstellingen over de ruimte, raketten, de maan en mars. We hebben bijvoorbeeld een maanrots aangeraakt, onder de grootste raket ooit (Apollo) gestaan, een echte Space Shuttle gezien, gevoeld hoe heftig de lancering van een Space Shuttle is in een simulator, een echte astronaut (Ed Gibson) ontmoet en mee op de foto gestaan, een prachtige 3-D film gezien, een bustour over het terrein gedaan en een ijsje gegeten. Je kunt je vast wel voorstellen dat dit alles een hele dag in beslag nam. Twee van de mensen die met ons mee gingen gaan zaterdag weer met weer andere vrienden, en ik mag dan nog een keer mee! Papa en Guido hebben er voorlopig geen zin meer in.
Hugo

Cape Canaveral en Titusville, aankomst

We zijn in 30 uur over open zee van Fort Lauderdale naar Port Canaveral gezeild. Doordat we de Golfstroom mee hadden, hebben we een tijdje snelheden gehaald van 8 zeemijl/uur. Om weer op de Intracoastel Waterway (ook wel 'The Ditch') te komen, moesten vanaf daar via een grote sluis door het Barge Canal weer landinwaarts. Daar werden we tussen de mooie natuur verwelkomd door de Spaceshuttle Inspiration op een barge. Na nog een keer hard aan de grond gelopen te zijn en een aantal windbuien, waardoor de bruggen maar langzaam konden openen, kwamen we om 16u, moe maar voldaan bij Titusville aan. Hier wachten ons: het Kennedy Space center, misschien Willie's vlucht naar NL, zangavonden met onze kennissen van de Gaya etc. Met andere woorden we zijn hier nog wel even. M

Spoorwegmuseum

Reagen en Hugo op dezelfde trein!

Miami

Nu zijn we pas echt in de Verenigde Staten: Miami! Een spectaculaire aankomst tussen de wolkenkrabbers varend, langs cruiseschepen en containerschepen. Veel peperdure motorjachten, popconcert hier, reclamevliegtuigje daar, van alles te zien. Na het ankeren even gezellig bijgepraat met de Twentse Meid, die vanuit Cuba hier een paar dagen geleden zijn aangekomen.

Verenigde Staten

Al een tijdje hielden we de weerberichten in de gaten voor de oversteek naar de VS. Dinsdag zag het er goed uit. Op de valreep kwamen we onze vrienden van de 'Twentse Meid' tegen bij de steiger van de douane, wat een toeval! Eind juli hebben we elkaar voor het laatst gezien op Grenada en sindsdien varen we ongeveer dezelfde route waarbij we elkaar steeds net mislopen.
De oversteek ging prima, wel aan de wind maar met een dubbelgereefd grootzeil gingen we toch nog 6 tot 7 knopen dankzij de Golfstroom die ons een handje hielp. Later viel de wind gaandeweg af en hebben we nog flink wat uurtjes gemotord. We liggen nu voor anker bij de plaats Marathon in de Florida Keys.
Woensdag zijn we met de bus naar Key West gegaan om in te klaren. Er gingen allerlei verhalen rond over dat de douane daar erg moelijk doet als je rechtstreeks van Cuba komt, zelfs voor niet-Amerikanen. Maar na veel rondvragen hier en daar, durfden we het wel aan. Na een kort kruisverhoor kregen we onze Cruising License. Het was toch wel een beetje spannend...
Het is hier nog wel een beetje overweldigend, erg veel boten, auto's en winkels. De laatste tijd bestond ons boodschappenlijstje uit basale dingen zoals meel, suiker, eieren en kaas. Dus we kijken onze ogen uit in de supermarkt.

Havanna vervolg

We liggen in marina Hemingway, 20 km ten westen van Havanna en gaan met de bus voor 2 peso per persoon naar de stad, dat is 8 eurocent! Veel te zien in de stad:

Havanna

Nu in Havanna, later meer...

Beet!

Guido heeft van onze Canadese buurman een vislijn met haak en luur gekregen, inclusief uitgebreide instructie. Na het verlaten van Cayo Levisa voeren we eerst nog een hele tijd over ondiep water zodat Guido zijn geluk maar eens ging beproeven. En dat had hij! Binnen een kwartier had hij beet. Gelukkig had hij de vislijn om een kikker geslagen, want het bleek geen kleintje te zijn. Maarten heeft hem binnen gehaald en Guido heeft geprobeerd zelf de haak er uit te halen wat bijna lukte. Maarten heeft de vis schoongemaakt met Hugo op de neus erbij en ik heb hem gebakken. Hij smaakte eigenlijk best goed moesten we allevier toegeven. Zo worden we toch nog echte viseters. Poes moest genoegen nemen met kop en staart.
Later door een echte viskenner de foto laten zien en nu weten we dat het een jonge 'Bar Jack' was. Wie weet de Nederlandse naam?

Voedselpakket

Zondag 14 februari

De voorraden deie we in Nueva Gerona ingeslagen hebben, beginnen na een paar weken aardig op te raken. We worden wel creatief met wat we hebben: gefrituurde uienringen, poffertjes, tortilla's en zelfs banketbakkersroom. Maar het wordt steeds moeilijker en de wind werkt tegen om Havanna te bereiken. Tussendoor mogen we nergens aan land en kunnen we dus geen inkopen doen.
Dan richten we onze pijlen op het eiland Cayo Levisa, waarvan we weten dat er in ieder geval een hotel is met een klein winkeltje. En waarschijnlijk internet voor een weerbericht.
Daar aangekomen, praten we even met een Canadese boot waar we meteen al een aantal blikjes eten en een half zakje brood krijgen, heel aardig.
Maar helaas verkoopt het winkeltje alleen drank en koekjes. Dan maar uit eten in het restaurant. Het buffet is al bijna afgelopen, dus stallen ze het voor ons aan tafel opnieuw uit. We genieten van de verse groente, kip en vis. Na afloop trekken we de stoute schoenen aan en leggen onze situatie uit en vragen of we het een en ander aan levensmiddelen van het restaurant kunnen kopen. De ober komt bij ons zitten met de kok en maakt een lijstje van wat we zouden willen hebben. Na en tijdje staan in de keuken twee grote dozen klaar met onze bestelling en nog vele extra's. We voelen ons de koning te rijk!
Internet doet het hier helaas niet, dus een weerbericht is nog lastig te krijgen.

Upwind struggle

Bijgaand een kaartafdruk van onze koersen van de afgelopen 2 weken. Zelfs wij kunnen er geen wijs meer uit worden. Maar we waren niet dronken, zeeziek of anderszins beneveld van geest! Wat dan wel: twee factoren. De stroom, die in het begin volkomen onverwacht tegen was. De Golfstroom, die wel tot 4 mijl per uur kan oplopen zou immers ons een zetje in de rug geven. Niet dus. Vanwege een extra stroom uit de Golf van Mexico en de punt van Cuba hadden we juist de tegenstroom! En omdat de heersende wind hier Noordoost is hadden die ook tegen, waardoor we ondanks snelheden tussen 5 en 7 knoop aan de wind niets opschoten. We zijn zelfs een keer midden in de nacht weer bij hetzelfde eilandje weer gaan ankeren waar we 's middags verstrokken waren, zie tweede kaartje.
Na ongeveer een week kwamen we pas bij Cayo Levisa aan waar we een week hebben liggen wachten tot het weer goed was om verder te gaan. We hebben ons daar trouwens prima vermaakt met de Canadese buren Sue en Al van de 'Stout Wench', enkele toeristen uit het hotel en het personeel. Maarten en Guido zijn nog met iemand die bij de duikschool werkt, op de vroege ochtend wezen kreeftvissen. Voor allebei zeer grensverleggend.

Skipper

Dinsdag 16 februari

Ook Skipper moet de broekriem aanhalen, de brokjes uit Curaçao raken op. Maar we worden steeds handiger in ruilhandel met de vissers. Zo hebben we in Cayo Lena Sardines geruild tegen een fles likeur en hier op Cayo Levisa verse visjes tegen oude touwen en een stukje teflon tape. En af en toe landt er gewoon een vliegende vis aan dek. Skipper wordt er steeds handiger mee en knaagt nu grote viskoppen af...?

Ontberingen

We zijn intussen weer een stuk verder naar het westen gevaren. Onderweg hebben we weer een kokosnoot leeggedronken bij de bemanning van een Biologisch Station op een van de onbewoonde Cayos de San Felipe. Vervolgens gingen we naar Maria la Gorda waar we zeer onbeschut lagen voor de enorme deining uit het noorden. Gelukig lagen we wel aan een boei, maar gedurende bijna een etmaal lagen we verschrikkelijk te stampen, Guido werd er zelfs zeeziek van. Het was onmogelijk om met de dinghy aan de kant te komen en verder konden we niet zo veel doen aan boord. De foto's zijn al zwemmend genomen toen het alweer iets rustiger was geworden.
Vandaag zijn we om het uiterste westpuntje heengevaren naar Los Morros met het doel onze visa te verlengen die gisteren verliepen. Via de marifoon hadden we contact gelegd met de marina Deze dame vertelde ons dat de visa op waren en dat we dus niet aan land mochten omdat die van ons verlopen waren. Krijg nou wat! Maar na nog wat heen en weer gepraat (reuzehandig dat Maarten vloeiend Spaans spreekt), mochten we nadat ze een ambtenaar had opgeroepen, toch aan land. Die visa moeten we later maar ergens anders halen. We hadden gehoopt brood te kunnen kopen, maar helaas was dat er niet. Wel wat andere levensmiddelen gekocht. Dan maar weer zelf tortilla's maken, meel genoeg. De ambtenaar was heel aardig en we kregen meteen onze stempel voor vertrek erbij. We konden water laden en benzine, dus dat is mooi.
We waren de enige gasten in de marina en ook deze was niet erg beschut. Ons werd aangeraden naar de nabijgelegen mangrove-eilandjes Cayos de la Lena te gaan om te ankeren. 's Avonds riep iemand van de marina ons op via de marifoon op om het laatste weerbericht door te geven. Dat zag er niet best uit, dus besloten we hier nog maar even te blijven. We liggen hier erg beschut, het is prachtig hier, maar we raken door onze voorraden heen en zijn allevier verkouden. Het kwik zakt hier namelijk 's nachts onder de 20°!

Dagje uit

Vandaag een dagje uit, een schoolreisje zeg maar. Gisteravond hadden we Joe gevraagd wat een leuk uitstapje zou zijn en hij noemde El Abra, een meer bij de bergen met een leuk restaurant en mooie tuin. Dat leek ons wel wat en zo gingen we met de paardentaxi op pad. Helaas was het restaurant dicht, maar konden we wel zwemmen in het meer. Fijn om weer eens in zoet water te zwemmen. Onze 'gids' wilde we op ons wachten, het maakte hem niet uit hoe lang. Intussen heeft het paard ook even lekker gebadderd en heerlijk staan grazen. De gids wist een paadje de berg op, dus hebben we ook nog even flink kunnen klimmen.
Terug bij het meer, hebben we allevier nog even op het paard gereden!!! En supermak beestje was het. En als klap op de vuurpijl mocht Guido op de terugweg zelfs de kar besturen. Het laatste stuk in de stad niet omdat hij dan misschien een boete zou krijgen. In de stad nog een pizza en een ijsje gegeten, dus het schoolreisje was compleet. Heerlijk dagje zo.
Morgen de laatste inkopen doen en dan vertrekken we donderdag als het weer er goed uit ziet. Dan eerst weer een paar onbewoonde eilandjes voor we de uiterste westpunt van Cuba bereiken.

Nuevo Gerona

Eigenlijk mogen we alleen in jachthavens verblijven in bevolkte gebieden, maar op aanraden van de apenoppasser moesten we tegen de mensen van de Guardafrontera zeggen dat we groente nodig hadden voor de kinderen en dan zouden we toestemming krijgen voor een paar dagen in de stad. En inderdaad het lukte. We liggen langs de dag en nacht bewaakte veerbootsteiger en de bewakers zijn zeer zorgzaam voor ons, ook al moeten we iedere keer als we uit de stad terug komen, onze tassen laten controleren.
We hebben kennis gemaakt met de Engels/Cubaanse Joe en Judy, die hier een huis aan het opknappen zijn. We liepen langs en werden uitgenodigd voor een kopje thee/verse sinaasaapelsap/ijs en gingen met een zak sinaasappels en een advies voor een restaurant weer verder. De volgende dag zijn Hugo en Guido er zelf langsgegaan om met de honden te spelen, twee enorme Duitse Herders.
Het is heel fijn om weer boodschappen te kunnen doen, want we hadden niet veel meer. Nu is boodschappen doen hier best ingewikkeld, maar daar raken we aan gewend. Tussendoor eten we af en toe een pizza of een heerlijk ijsje. Met deze prijzen kunnen we dat niet laten.

De apen!

Op de avond voor vertrek van Cayo Campos kwam een boot aan met nieuwe mensen voor het Biologisch Station. Ook hadden ze nieuwe voorraden mee, waaronder apenvoer en een aantal kippen. Ze lagen vlak voor ons voor anker en 's morgens vroeg klonk het gekraai van de haan alsof hij bij ons aan dek stond.
Vlak voor vertrek zijn we nog even aan land gegaan om afscheid van Papi en de nieuwe mensen te nemen en daar kregen we nog een prachtig schouwspel te zien van de apen die gevoerd werden. Schitterend om te zien, daar kan geen dierentuin tegenop, we hebben erg gelachen om de capriolen van de apen en de kippen. Nog even zwaaien op de steiger en daarna op weg naar de stad Nueva Gerona op het eiland Isla de la Juventud.