Havanna

Nu in Havanna, later meer...

Beet!

Guido heeft van onze Canadese buurman een vislijn met haak en luur gekregen, inclusief uitgebreide instructie. Na het verlaten van Cayo Levisa voeren we eerst nog een hele tijd over ondiep water zodat Guido zijn geluk maar eens ging beproeven. En dat had hij! Binnen een kwartier had hij beet. Gelukkig had hij de vislijn om een kikker geslagen, want het bleek geen kleintje te zijn. Maarten heeft hem binnen gehaald en Guido heeft geprobeerd zelf de haak er uit te halen wat bijna lukte. Maarten heeft de vis schoongemaakt met Hugo op de neus erbij en ik heb hem gebakken. Hij smaakte eigenlijk best goed moesten we allevier toegeven. Zo worden we toch nog echte viseters. Poes moest genoegen nemen met kop en staart.
Later door een echte viskenner de foto laten zien en nu weten we dat het een jonge 'Bar Jack' was. Wie weet de Nederlandse naam?

Voedselpakket

Zondag 14 februari

De voorraden deie we in Nueva Gerona ingeslagen hebben, beginnen na een paar weken aardig op te raken. We worden wel creatief met wat we hebben: gefrituurde uienringen, poffertjes, tortilla's en zelfs banketbakkersroom. Maar het wordt steeds moeilijker en de wind werkt tegen om Havanna te bereiken. Tussendoor mogen we nergens aan land en kunnen we dus geen inkopen doen.
Dan richten we onze pijlen op het eiland Cayo Levisa, waarvan we weten dat er in ieder geval een hotel is met een klein winkeltje. En waarschijnlijk internet voor een weerbericht.
Daar aangekomen, praten we even met een Canadese boot waar we meteen al een aantal blikjes eten en een half zakje brood krijgen, heel aardig.
Maar helaas verkoopt het winkeltje alleen drank en koekjes. Dan maar uit eten in het restaurant. Het buffet is al bijna afgelopen, dus stallen ze het voor ons aan tafel opnieuw uit. We genieten van de verse groente, kip en vis. Na afloop trekken we de stoute schoenen aan en leggen onze situatie uit en vragen of we het een en ander aan levensmiddelen van het restaurant kunnen kopen. De ober komt bij ons zitten met de kok en maakt een lijstje van wat we zouden willen hebben. Na en tijdje staan in de keuken twee grote dozen klaar met onze bestelling en nog vele extra's. We voelen ons de koning te rijk!
Internet doet het hier helaas niet, dus een weerbericht is nog lastig te krijgen.

Upwind struggle

Bijgaand een kaartafdruk van onze koersen van de afgelopen 2 weken. Zelfs wij kunnen er geen wijs meer uit worden. Maar we waren niet dronken, zeeziek of anderszins beneveld van geest! Wat dan wel: twee factoren. De stroom, die in het begin volkomen onverwacht tegen was. De Golfstroom, die wel tot 4 mijl per uur kan oplopen zou immers ons een zetje in de rug geven. Niet dus. Vanwege een extra stroom uit de Golf van Mexico en de punt van Cuba hadden we juist de tegenstroom! En omdat de heersende wind hier Noordoost is hadden die ook tegen, waardoor we ondanks snelheden tussen 5 en 7 knoop aan de wind niets opschoten. We zijn zelfs een keer midden in de nacht weer bij hetzelfde eilandje weer gaan ankeren waar we 's middags verstrokken waren, zie tweede kaartje.
Na ongeveer een week kwamen we pas bij Cayo Levisa aan waar we een week hebben liggen wachten tot het weer goed was om verder te gaan. We hebben ons daar trouwens prima vermaakt met de Canadese buren Sue en Al van de 'Stout Wench', enkele toeristen uit het hotel en het personeel. Maarten en Guido zijn nog met iemand die bij de duikschool werkt, op de vroege ochtend wezen kreeftvissen. Voor allebei zeer grensverleggend.

Skipper

Dinsdag 16 februari

Ook Skipper moet de broekriem aanhalen, de brokjes uit Curaçao raken op. Maar we worden steeds handiger in ruilhandel met de vissers. Zo hebben we in Cayo Lena Sardines geruild tegen een fles likeur en hier op Cayo Levisa verse visjes tegen oude touwen en een stukje teflon tape. En af en toe landt er gewoon een vliegende vis aan dek. Skipper wordt er steeds handiger mee en knaagt nu grote viskoppen af...?

Ontberingen

We zijn intussen weer een stuk verder naar het westen gevaren. Onderweg hebben we weer een kokosnoot leeggedronken bij de bemanning van een Biologisch Station op een van de onbewoonde Cayos de San Felipe. Vervolgens gingen we naar Maria la Gorda waar we zeer onbeschut lagen voor de enorme deining uit het noorden. Gelukig lagen we wel aan een boei, maar gedurende bijna een etmaal lagen we verschrikkelijk te stampen, Guido werd er zelfs zeeziek van. Het was onmogelijk om met de dinghy aan de kant te komen en verder konden we niet zo veel doen aan boord. De foto's zijn al zwemmend genomen toen het alweer iets rustiger was geworden.
Vandaag zijn we om het uiterste westpuntje heengevaren naar Los Morros met het doel onze visa te verlengen die gisteren verliepen. Via de marifoon hadden we contact gelegd met de marina Deze dame vertelde ons dat de visa op waren en dat we dus niet aan land mochten omdat die van ons verlopen waren. Krijg nou wat! Maar na nog wat heen en weer gepraat (reuzehandig dat Maarten vloeiend Spaans spreekt), mochten we nadat ze een ambtenaar had opgeroepen, toch aan land. Die visa moeten we later maar ergens anders halen. We hadden gehoopt brood te kunnen kopen, maar helaas was dat er niet. Wel wat andere levensmiddelen gekocht. Dan maar weer zelf tortilla's maken, meel genoeg. De ambtenaar was heel aardig en we kregen meteen onze stempel voor vertrek erbij. We konden water laden en benzine, dus dat is mooi.
We waren de enige gasten in de marina en ook deze was niet erg beschut. Ons werd aangeraden naar de nabijgelegen mangrove-eilandjes Cayos de la Lena te gaan om te ankeren. 's Avonds riep iemand van de marina ons op via de marifoon op om het laatste weerbericht door te geven. Dat zag er niet best uit, dus besloten we hier nog maar even te blijven. We liggen hier erg beschut, het is prachtig hier, maar we raken door onze voorraden heen en zijn allevier verkouden. Het kwik zakt hier namelijk 's nachts onder de 20°!

Dagje uit

Vandaag een dagje uit, een schoolreisje zeg maar. Gisteravond hadden we Joe gevraagd wat een leuk uitstapje zou zijn en hij noemde El Abra, een meer bij de bergen met een leuk restaurant en mooie tuin. Dat leek ons wel wat en zo gingen we met de paardentaxi op pad. Helaas was het restaurant dicht, maar konden we wel zwemmen in het meer. Fijn om weer eens in zoet water te zwemmen. Onze 'gids' wilde we op ons wachten, het maakte hem niet uit hoe lang. Intussen heeft het paard ook even lekker gebadderd en heerlijk staan grazen. De gids wist een paadje de berg op, dus hebben we ook nog even flink kunnen klimmen.
Terug bij het meer, hebben we allevier nog even op het paard gereden!!! En supermak beestje was het. En als klap op de vuurpijl mocht Guido op de terugweg zelfs de kar besturen. Het laatste stuk in de stad niet omdat hij dan misschien een boete zou krijgen. In de stad nog een pizza en een ijsje gegeten, dus het schoolreisje was compleet. Heerlijk dagje zo.
Morgen de laatste inkopen doen en dan vertrekken we donderdag als het weer er goed uit ziet. Dan eerst weer een paar onbewoonde eilandjes voor we de uiterste westpunt van Cuba bereiken.

Nuevo Gerona

Eigenlijk mogen we alleen in jachthavens verblijven in bevolkte gebieden, maar op aanraden van de apenoppasser moesten we tegen de mensen van de Guardafrontera zeggen dat we groente nodig hadden voor de kinderen en dan zouden we toestemming krijgen voor een paar dagen in de stad. En inderdaad het lukte. We liggen langs de dag en nacht bewaakte veerbootsteiger en de bewakers zijn zeer zorgzaam voor ons, ook al moeten we iedere keer als we uit de stad terug komen, onze tassen laten controleren.
We hebben kennis gemaakt met de Engels/Cubaanse Joe en Judy, die hier een huis aan het opknappen zijn. We liepen langs en werden uitgenodigd voor een kopje thee/verse sinaasaapelsap/ijs en gingen met een zak sinaasappels en een advies voor een restaurant weer verder. De volgende dag zijn Hugo en Guido er zelf langsgegaan om met de honden te spelen, twee enorme Duitse Herders.
Het is heel fijn om weer boodschappen te kunnen doen, want we hadden niet veel meer. Nu is boodschappen doen hier best ingewikkeld, maar daar raken we aan gewend. Tussendoor eten we af en toe een pizza of een heerlijk ijsje. Met deze prijzen kunnen we dat niet laten.

De apen!

Op de avond voor vertrek van Cayo Campos kwam een boot aan met nieuwe mensen voor het Biologisch Station. Ook hadden ze nieuwe voorraden mee, waaronder apenvoer en een aantal kippen. Ze lagen vlak voor ons voor anker en 's morgens vroeg klonk het gekraai van de haan alsof hij bij ons aan dek stond.
Vlak voor vertrek zijn we nog even aan land gegaan om afscheid van Papi en de nieuwe mensen te nemen en daar kregen we nog een prachtig schouwspel te zien van de apen die gevoerd werden. Schitterend om te zien, daar kan geen dierentuin tegenop, we hebben erg gelachen om de capriolen van de apen en de kippen. Nog even zwaaien op de steiger en daarna op weg naar de stad Nueva Gerona op het eiland Isla de la Juventud.

Was

Heerlijk om weer eens onbeperkt water te mogen gebruiken voor de was. Sinds ruim een maand hadden we de was niet kunnen doen omdat we steeds niet voldoende water hadden. Ik heb achter het huisje van Papi de was gedaan met het water uit de put. Het was net of ik in een oude film speelde.

Uit eten op onbewoond eiland

Op het eilandje Cayo Campos leven apen, leguanen, schildpadden, krokodillen en jutias. Dit laatste beestje lijkt op een rat, met de afmetingen van een klein varken. Al deze dieren worden verzorgd door de bemanning van het Biologisch Station, vandaag bemand door slechts één persoon. We kwamen voor de apen, maar die lieten zich niet zien omdat het voer op was. Wel werden we hartelijk ontvangen door de beheerder Papi van het Biologisch Station. Hij had een drinkwaterput waar we zoveel uit konden nemen als we wilden, wat ons zeer goed uitkomt omdat we al een tijdje geen vers water hadden kunnen laden. Ook bood hij aan vanavond voor ons te koken. We hebben hem een zaklamp, wat visgerei, een fles Blue Curaçao, batterijen en wat geld gegeven. Heel bijzonder om in zijn huisje te eten wat hij op een houtskoolvuurtje voor ons had bereid. Vanmiddag ook nog een paar verse kokosnoten gekregen. Een bijzondere ontmoeting.

Cayo Largo

Het was mooi op Cayo Largo, maar koud! Het was een gezellig weerzien met Frits en Reinhilde. Gelukkig konden we er brood kopen, een kilo kaas, een kilo boter, 19 eieren en 2 kilo rijst. Veel dingen zijn erg goedkoop in Cuba, maar soms is er niet veel te krijgen.
De tweede foto is tijdens een zondagmiddagwandeling, met lange broek en vesten! Als de wind uit het noorden komt, brengt deze erg koude lucht mee. Alle fleece dekentjes kunnen uit de kast.